Na prośbę biskupa poznańskiego Andrzeja Łaskarzego Gosławskiego (Łaskarego Gosławickiego) król Władysław Jagiełło 6 sierpnia 1418 roku wystawił w Łęczycy przywilej zezwalający na założenie miasta na obszarze wsi Korciczew. Od imienia biskupa miasto otrzymało nazwę Łaskarzew.
W momencie uzyskania praw miejskich, miasto leżało na terenie pow. radomskiego w diecezji krakowskiej i dopiero w 1420 r. biskup przeniósł je na drugą stronę rzeki Promnik w granice diecezji poznańskiej. Przywilej lokacyjny przeniósł miasto wieczyście z prawa polskiego na niemieckie zwane magdeburskim. Dokument lokacyjny mówi również o sprawach gospodarczych. Dla zapewnienia miastu prawidłowego rozwoju zezwalał na organizowanie w roku jednego jarmarku oraz w każdą sobotę targu. Dzień jarmarku nie został określony, zaznaczono jednak, że jarmark w Łaskarzewie powinien być urządzony w takim terminie, aby sąsiednie miasta królewskie nie poniosły z tego tytułu żadnego uszczerbku. Przywilej lokacyjny potwierdzony został w całości w 1786 r. przez króla Stanisława Augusta.
W 1514 r. biskup poznański Jan Lubrański, chcąc powiększyć miasto, zezwolił mieszczanom na wykarczowanie części lasów niedaleko wsi Pilczyn i na tym terenie lokował Nowy Łaskarzew, a jego mieszkańców uwolnił od „wszelkich czynszów, opłat i danin na lat dwanaście” oraz rozciągnął na nich wszystkich przywileje i dochody, jakie mieli mieszkańcy Starego Łaskarzewa.
W XVII wieku w Łaskarzewie znajdowały się dwa młyny, przy czym nazwisko właściciela pierwszego młyna nie jest znane, a drugi stanowił własność Wawrzyńca Miszka, który w 1643 r. uzyskał przywilej na jego wystawienie od biskupa Andrzeja Szołdrskiego. jednakże w 1710 r. był już tylko jeden młyn – Piotra Kozłowskiego, ale później i o nim nie znajdujemy wiadomości.
W II połowie XVIII w. na rynku wzniesiony został z drzewa ratusz miejski; w 1761 r. kosztem społeczeństwa i miasta postawiono „14 kramic”.
W Łaskarzewie istniał także szpital dla ubogich, wybudowany w końcu XV wieku. W 1683 r. magistrat miasta Łaskarzewa sprzedał go, a nowy szpital został wybudowany przez ówczesnego dzierżawcę dóbr łaskarzewskich, Łukasza Opalińskiego, marszałka nadwornego koronnego.
Szkoła – przypuszczalnie elementarna – została zbudowana w 1629 r.
W 1564 r. biskup poznański Adam Konarski nadał miastu przywilej, na mocy którego ustanowiony został w Łaskarzewie cech szewców.
Na początku XVI w. miasto uzyskało od biskupa Andrzeja Szołdrskiego przywilej na drugi jarmark, tj. na dzień św. Andrzeja. Rozwijające się w mieście handel i rzemiosło największy rozkwit osiągnęły w II połowie XVI wieku i w połowie XVII w. Wyroby miejscowych rzemieślników zaspokajały potrzeby nie tylko miasta, ale także ludności z okolicznych wsi. Bardzo dobrze rozwijało się browarnictwo i gorzelnictwo. Już w II połowie XVI w. spośród miast pow. stężyckiego Łaskarzew miał największe dochody ze sprzedaży trunków. Z innych gałęzi przemysłu na uwagę zasługują młynarstwo i bartnictwo. Znaczną rolę odgrywał też w Łaskarzewie handel. Zarówno na targach, jak i na jarmarkach przedmiotem handlu były artykuły wyrobu miejscowego rzemiosła i przemysłu. Na targach zaopatrywała się miejscowa i okoliczna ludność, na jarmarki przybywali także kupcy z innych miast, aby nabyć potrzebne artykuły.
W XIX w. w Łaskarzewie istniały dwie szkoły: elementarna rzemieślnicza niedzielna.
Za udział w powstaniu styczniowym odebrano Łaskarzewowi prawa miejskie, które ponownie odzyskał dopiero w okresie drugiej Rzeczypospolitej. Chlubną kartę w historii najnowszej zapisał Łaskarzew w dniach 15-17 września 1939 r. organizując obronę przed hitlerowskim najeźdźcą, co okupiono niemal całkowitym spaleniem miasta i licznymi ofiarami. W 1996 społeczeństwo miasta uczciło pamięć obrońców wystawiając pomnik w miejscu śmierci komendanta obrony podporucznika Tomasza Jabłkowskiego.
Żródło opisu tutaj.